Als je op reis gaat, dan bereid je je voor op de reis, hoe dan ook. De een verzorgt alles tot in de puntjes, de ander gooit een tandenborstel, een schone onderbroek en een paar extra sokken in een rugtasje en trekt de wijde wereld in. Ik denk dat ik eerder tot de eerste groep dan de laatste behoor, maar aangezien het mijn zoveelste vlucht is dit jaar, raak ik in ieder geval bedreven in het koffer pakken en het bedenken wat wel en niet mee mag in de handbagage, wat ik niet moet vergeten en wat misschien wel handig is om mee te nemen. Wat dat betreft was ik dan ook zo klaar.

De overige voorbereidingen lagen nu iets anders dan anders. Vlucht, hotel en tickets boeken was niet zo heel moeilijk, alhoewel dat voor pap een hele belevenis was. Alles via het internet, lekker makkelijk, en de verbazing was groot hoe gemakkelijk dat ging. Maar we waren natuurlijk nog niet klaar. De Yankees gemaild, of ze ervoor konden zorgen dat we een beetje geholpen konden worden bij het bereiken van de geboekte zitplaatsen. Nooit meer wat van gehoord. Wie weet worden we nog wel verrast… De KLM gebeld, om een speciale zitplaats te regelen en vervoer naar en van de gate. Dat ging wat gemakkelijker, zitplaats geregeld en vervoer was ook geen probleem. En toen pap voorbereiden, en hij zichzelf voorbereiden…

Ik kwam niet weg met: “Maak je geen zorgen, ik regel alles, alles komt goed”. Al snel kwamen de eerste vragen. Logisch, want het is zijn eerste transatlantische vlucht, en al die nieuwe regels omtrent handbagage en veiligheid roepen natuurlijk vragen op, net als het verblijf zelf. Of zijn medicijnen wel in de handbagage konden, of er een lift zou zijn in het stadion, wat er te eten viel daar, of er ook minder vet eten was, wat we onderweg kregen en konden doen. Heel logisch allemaal, sommige vragen stond ik niet eens stil of waren nooit in me opgekomen. Ik geloof niet dat alle vragen zijn gesteld of beantwoord, maar we zien het wel. Er valt altijd wel iets te regelen, en als we ons aan de regels houden komen we niet in de moeilijkheden.

En dan paps voorbereiding: die was geweldig goed. Samen met de fysio van het ziekenhuis lekker sporten, wandelen en fietsen. De laatste scan was goed, en dinsdag heeft pap nog nieuw bloed gekeken met een paardenmiddel. De zin werd ook steeds groter, gelukkig. Uiteraard heeft hij boeken gelezen over NY en de VS. Dollars gehaald, en de eerste benodigdheden lagen van het weekend al klaar.

Kortom: we zijn goed voorbereid! Het wordt vast heel erg leuk. Morgen vertrekken we… Met vers bloed en frisse zin!

Als ex-honkballer (10 jaar bij het ter ziele gegane ABC, zustervereniging van de roemruchte voetbalclub AFC in Amsterdam) ben ik een groot fan van het Amerikaanse honkbal. Ten eerste wordt in de Major League het beste honkbal van de wereld gespeeld, ten tweede zijn de Amerikanen helemaal gek van honkbal. Neem het Oranje-legioen van het voetbal in je hoofd tijdens een WK voetbal, vermenigvuldig dat met de postcode van je overbuurvrouw en dan heb je wat er meer dan 100 wedstrijden per seizoen gebeurt in 8×2 steden waar er Major League Baseball wordt gespeeld.

Gemiddeld wordt er 6x per week in 8 steden in de VS een MLB-wedstrijd gespeeld. En Amerikanen zijn gek… Gek op sport, en ik denk dat van de vier grote sporten (American football, basketbal, honkbal en ijshockey) honkbal de grootste en meest toegankelijke is. Vol van tradities en rituelen: volkslied, live gezongen voordat de wedstrijd begint, de eerste worp door een prominente uit de stad (en vind die maar eens bij de 47e thuiswedstrijd), de 7th inning stretch, cracker-jacks, “Hey beerman”, de muziek die iedere slagman uitzoekt en gespeeld wordt voordat ‘ie aan slag komt, en de videowall die ons aanspoort om te schreeuwen, te juichen maar vooral veel ‘noise’ te maken…

Op 21 juli bezoek ik de wedstrijd New York Yankees tegen Tampa Bay Devil Rays. En niet alleen…

Sinds mijn eerste bezoek aan de VS in 1999, waar ik de wedstrijden Philadelphia Phillies – Montreal Expos (MLB, Philadelphia) en Baltimore Orioles – New York Yankees (MLB, Baltimore) heb gezien, krijg ik jaloerse maar zeker ook bewonderenswaardige signalen. Mijn trip in 2004 naar Oregon maakte dat niet minder: 2x Seattle Mariners – Baltimore Orioles (MLB, Seattle), een wedstrijd in Portland (triple A) en een Beavers game in Corvallis, Oregon. En even zoveel petjes! Het werd nog erger toen ik in 2005 met mijn middelbare-school-makkers naar New York ging en de wedstrijd New York Yankees – Seattle Mariners (MLB, New York) bezocht. Foto’s en video van deze wedstrijden maakten dat niet beter.

Sinds ik in 1982 begon met honkbal is mijn vader vrijwel altijd mee geweest naar mijn wedstrijden. Een winderige zondagochtend (8:00 vertrek!) in Heerhugowaard, met een dichte kantine, dus geen koffie), toernooien in Apeldoorn, Den Bosch en natuurlijk het befaamde, internationale Pinkstertoernooi bij ABC zelf: hij was erbij. Samen naar de Haarlemse Honkbalweek, een hoofdklasse-wedstrijd bezoeken bij de Pirates in Amsterdam, we hebben het gedaan. Maar toen ik naar heuse Major League wedstrijden was geweest in de VS, en hij niet, toen begon het te kriebelen.

Op het moment dat Nicolien en ik kaartjes kochten voor een wedstrijd van de LA Dodgers, toen werd mij duidelijk wat er moest gebeuren:  mijn vader moest en zou een MLB-wedstrijd meemaken! Aangezien de tijd, hoe naar het ook klinkt, kort is, moesten we dat maar eens gauw gaan regelen. En we gaan! Eigenlijk besef ik het me nog niet eens zo goed, maar we gaan! Een van de grootste wensen van mijn vader gaat in vervulling komen. Op 19 juli vliegen we naar New York, op 23 juli landen we weer in Amsterdam. En op 21 juli bezoeken we de MLB-wedstrijd Yankees – Devil Rays. It’s up to you, New York! Make a dream come true…