Wederom een spannende dag! Na ons verblijf in wereldstad Lee Vining staat Death Valley op het programma. We vinden het best spannend. Want wat is dat nu precies? Woestijn, eindeloosheid, zo ver kunnen kijken dat je bijna de bolling van de aarde ziet, echte hitte… En niet te vergeten, Death Valley, een begrip, een gebied dat haar naam niet voor niets heeft gekregen. Zal het gevaarlijk zijn en zo ja, hoe dan?! We gaan het beleven.

De dag begonnen met de meest vreselijke koffie die in Amerika te vinden is. Ik zeg maar zo: een goed begin is het halve werk. Desalniettemin opgewekt en goed gemutst op weg, letterlijk goed gemutst overigens, we volgen de veiligheidsvoorschriften op en zorgen voor liters water en hoofddeksels. Martijn zijn nieuwste aanwinst; petje van de Los Angeles Dodgers, ik mijn eerste eigen baseball-pet van de San Diego Padres (had ik al verteld dat ik daar geweest ben?). Maar goed, onze stoere auto in, muziekje aan en op weg.. We komen op weg naar Death Valley welgeteld drie dorpen tegen en gek genoeg worden ze steeds kleiner, het laatste dorp had maar liefst 50 inwoners. Het lijkt niet zo’n populair gebied te zijn. We houden voor de zekerheid de tegemoetkomende auto’s maar goed in de gaten. Kijken de mensen bang? Worden ze gegijzeld door marsmannetjes (die zou je zomaar tegen kunnen komen in Death Valley), zien ze er nog een beetje gezond uit? Kortom, de spanning loopt op en zo ook de temperatuur. In een van de dorpen zien we een Starbucks, onze kans op goede koffie. Opvallend is dat de temperatuur in het uur dat we gereden hebben sterk gestegen is.

Na een kleine twee uur rijden bereiken we Death Valley. Het betreft een officieel National Park, dus we moeten toegangsgeld betalen. Dit keer geen mevrouw in een hokje die ons van harte welkom heet, maar een soort van pinautomaat. Natuurliefhebbers worden geacht eerlijk en verantwoordelijk gedrag te vertonen. Wij sluiten ons hier graag bij aan en betalen het toegangsgeld. We worden dan ook geattendeerd op de plaatselijke temperatuur; 112 graden Fahrenheit, ongeveer 43 graden.. En dat voel je!

Bij het betreden van het park volgen enkele waarschuwingen. Onder andere het advies om de airco uit te zetten, om oververhitting van de motor te voorkomen. Voor ons voor het eerst het teken om de airco aan te gaan zetten, niemand heeft ooit gezegd dat ware natuurliefhebbers niet eigenwijs mogen zijn. Wat we dan beleven is moeilijk te omschrijven. De foto’s pogen een indruk te geven, maar we hebben net samen geconcludeerd dat ook de foto’s niet hebben kunnen vastleggen wat wij gezien hebben. Wat onbegrijpelijk is dit gebied, de eindeloosheid, de spelingen van de natuur, de kleuren, de stilte.. Death Valley bevindt zich onder zeeniveau en bevat het laagste punt op het westelijk halfrond. In Death Valley was ooit water, het klimaat heeft ervoor gezorgd dat het gebied nu compleet opgedroogd is. Dit resulteert in zoutmeren, zoutrivieren en veel zout in de lucht. Op sommige plaatsen lijk je uit te kijken over een schaatsbaan of besneeuwde berg, maar het is allemaal zout. We zijn op ons gemak door het gebied gereden. Waar mogelijk zijn we de auto uitgegaan om de omgeving te ‘beleven’ en uiteraard te fotograferen en filmen. De hitte speelt hier echter een belemmerde rol, het lijkt steeds warmer te worden. De hitte zorgt er ook voor dat het gebied weinig tot geen leven bevat. Geen bevolking, geen vegetatie, geen dieren. Er schijnen in het gebied coyotes te leven, we hebben ze helaas niet gezien en zijn ze gelukkig bij onze voorzichtige uitstapjes niet tegen gekomen. Gek genoeg hebben we wel een schoolbus voorbij zien rijden. We kunnen ons niet voorstellen dat er mensen in dit gebied wonen. Langzaamaan rijden we richting de uitgang. We willen geen onnodige grenzen opzoeken en willen het gebied bij daglicht verlaten. Vol ontzag, verbazing en prachtige beelden op ons netvlies..

We begrijpen nu waarom Death Valley gevaarlijk kan zijn. De wegen zijn smal en in een waas van warme lucht gehuld. De weinige tegenliggers op de weg zorgen voor mogelijk gebrek aan concentratie. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Daarnaast is de temperatuur gevaarlijk. Het is warm, ontzettend warm. Mocht je in een geheim hoekje van Death Valley autopech krijgen en onvoldoende water bij je hebben dan vrees ik voor ernstige problemen. Gelukkig hebben we niets van dit alles mee hoeven maken.

En nu? We hebben California tijdelijk verlaten en zijn de staat Nevada in gegaan. We verblijven in een dorp wat ons zo mogelijk meer versteld heeft doen staan dan Death Valley, genaamd Pahrump. Het dorp verscheen ‘ineens’ in de woestijn. Het ene moment is er niets dan woestijn en een hele lange weg, het volgende moment is er ineens een dorp. Dat wil zeggen, her en der huizen, we hebben geen structuur of bestaan van een bestemmingsplan kunnen ontdekken. Het is vooral heel veel braakliggend gebied met af en toe een trailer of huis. Het dorp wordt een dorp wanneer we de mainstreet inrijden. Pahrump is een wannabee Las Vegas. Casino’s, neonlichten en drive-in pokerplaces. Wat een contrast met wat we eerder vandaag zagen. Het heeft echter wel wat. Zo ook ons hotel. We zitten in een prima Best Western hotel met een uitstekend restaurant. We hebben net lekker gegeten en zitten nu nog even na te genieten van de dag. Wat een belevenis. Kan de Grand Canyon dit overtreffen? Ik denk dat we daar in een hele andere dimensie terecht komen en dat we ook daar weer ontzettend gaan genieten, we zullen het meemaken.

Death Valley was in ieder geval adembenemend. Adembenemend mooi en zeker ook adembenemend warm, maar zo de moeite waard…