In ons eerste plan zouden we vanuit Williams voor het eerst naar de Grand Canyon gaan. De Grand Canyon kun je van twee kanten benaderen: de North Rim en de South Rim. Zo’n 90% van de bezoekers van de Grand Canyon doet dat via de South Rim, dus dat was ook ons plan. Vandaar dat we vanuit Nederland een hotel hadden geboekt in Williams, ten zuiden van de Grand Canyon, om vandaar uit de Grand Canyon te bezoeken. Dat vooraf boeken was onnodig… Dit dorp bestaat voor zeker 50% uit hotels, motels, inns en bed & breakfasts.

Aangezien we de Grand Canyon al vanaf de North Rim hadden bezocht wisten we in ieder geval al hoe het eruit zag. Dat was niet nieuw, wel de uitzichten. Het is niet voor niets dat 90% van de bezoekers via de South Rim gaat, dachten we. Vanuit Williams is het een klein uur rijden naar het park. Eenmaal aangekomen laten we ons eerder gekochte kaartje zien en rijden we verder. Eerst maar naar het Visitors Centre, om een krantje te halen met daarin informatie over deze kant van het park. Eenmaal bij de parkeerplaats zien we dat dit andere koek is, vergeleken met de North Rim. Allereerst moeten we echt zoeken naar een parkeerplaats. Vanzelfsprekend zijn er ook erg veel mensen. Als we eenmaal een plekje hebben gevonden volgen we de pijlen naar het Visitors Centre, tezamen met alle anderen, vooral (dikke) Amerikanen. Onderweg naar het Centre zien we zaken die ons erg aan CenterParcs doen denken… Houten gebouwtjes, wegwijzers, informatieborden en vooral het publiek is erg CenterParcs: stellen in dezelfde trainingsbroeken of shorts, veel fototoestellen op te dikke buiken (wisten jullie dat de kledingmaten hier als volgt gaan: XS – S – M – L – XL – XXL – X1 – X2 – X3. Dit is geen grap, dat is het erge!). Met een gemengd gevoel gaan we, na het krantje gehaald te hebben, naar de auto en rijden richting onze lodge.

Aangezien ik me niet zo lekker voel (moe, last van de vele klimaatwisselingen) proberen we snel in te checken. Helga, van de incheckbalie, uit Duitsland (alle medewerkers hebben een naambordje waar de staat of het land op staat waar ze vandaan komen), probeert ons onder de naam Von Den Hoek snel een kamer te geven, maar we moeten toch echt wachten tot de housekeeping-ladies klaar zijn. Lichtelijk verwonderd vragen we ons af waarom deze dames in hemelsnaam al om 8u ‘s ochtends bij ONS aankloppen, om om 13u ‘s middags nog geen kamer voor ons schoon te hebben… Toch gek…

We lunchen wat, en we lopen daarna wat rond over het complex. Het CenterParks gevoel gaat niet weg, het wordt alleen maar erger. Er zijn meerdere restaurants, een gift-shop, en veel echte toeristen, niet de hikers (wandelaars) en natuurliefhebbers die we op de North Rim zagen. Het verschil tussen de North en de South Rim is dat de North Rim rustiger is, meer verschillende punten heeft waar je naartoe kunt om van de Grand Canyon te genieten en de nadruk ligt op de natuur. De South Rim is een lange weg langs de Canyon, met veel hotels, eetgelegenheden en meer gericht op de toerist dan de wandelaar. Chantal mailde mij van de week dat ze de Grand Canyon tegen vond vallen. Wij begrijpen dat heel goed als je alleen de South Rim hebt bezocht. Dat valt ook tegen, vergeleken met de North Rim.

Na inchecken besluiten we dat we deze dag te laten voor wat het is. We rusten wat uit, lopen nog wat langs de Rim en ‘s avonds hangen we wat voor de tv, ESPN (SportsCenter) en America’s Funniest Home Video’s. We hebben enorm gelachen!

De volgende dag besluiten we te gaan wandelen, en wel naar beneden. Allereerst willen we ook de Canyon in, ten tweede denken we dat we daarmee de ergste CenterParkers vermijden. We besluiten een kort deel van de Bright Angel Trail te volgen. We worden aan alle kanten gewaarschuwd: ga niet in één dag naar de Colorado River en terug. Plan je wandeling. Neem genoeg water mee. Neem genoeg eten mee (Amerikanen en eten… pfff). Het kan > 40 graden zijn in de Canyon… Met twee flesjes water, een tonijn-sandwich en twee chocolate chips cookies beginnen we onze wandeling. Tenslotte hebben we in de Ardennen een aantal wandelingen gemaakt en dat ging prima. Het is half bewolkt, niet al te warm, een straffe wind en we denken het daarmee wel te redden. Onderweg komen we verschillende mensen tegen: kinderen die rennend naar boven komen, mensen met volle bepakking die de nacht beneden hebben doorgebracht, stevige Amerikanen met ski-stokken (er ligt geen sneeuw, dat is Nordic walking) en mensen die verder geen bijzondere kenmerken hebben. Naar beneden lopen is een aanslag op je knieën. De mijne zijn ok, maar die van Nicolien hebben het zwaar. De route die we lopen is 1,5 mijl, dat lijkt ons te doen. Naarmate we lager komen wordt het warmer, de wind gaat liggen en het wordt stoffiger. Het is goed opletten waar je je voeten zet, dus erg veel van de omgeving genieten is er alleen bij als je stilstaat. Halverwege vragen we ons een beetje af waar we aan begonnen zijn. Niet dat het dan al zwaar is, maar we moeten ook nog terug. Aangekomen bij ons keerpunt stoppen we even, drinken wat en eten wat, en luisteren we naar een stoere madam, een Park Ranger, die vertelt dat ze gisteren zelf wat mensen heeft geholpen, en dat er twee vluchten door de ‘traumaheli’ zijn gemaakt. Het was dan ook een stuk warmer gisteren. We moeten ook nog een eekhoorn van ons afslaan: het is verboden die te voeren, maar blijkbaar weet dat beestje wel beter en bedelt letterlijk voor een hapje. Na een ferme trap mocht dat beestje het lager in de Canyon nog eens proberen 😉

Na een klein kwartiertje rusten (we waren niet echt moe) terug naar boven. We blijken over een uitstekende conditie te beschikken: het gaat soepeltjes. Het is geen makkelijke wandeling omhoog, maar het gaat ons goed af. Uiteindelijk bereiken we 2,5 uur na onze start weer de top en zijn we blij dit gedaan te hebben. Het ultieme; beginnen op de North Rim, slapen bij de Colorado en omhoog naar de South Rim, laten we voor een volgende keer. Daarvoor moet toch wel wat getraind worden, maar het resultaat van vandaag geeft ons moed!

Na de wandeling, het is inmiddels tegen half drie, laten we de Grand Canyon voor wat ‘ie is. Unaniem besluiten we mensen aan te raden vooral de North Rim te bezoeken. We weten niet of het voor wandelaars beter is dan de South Rim, maar wij vonden het indrukwekkender, ruiger, rustiger en niet zo toeristisch. We gaan terug naar Williams, onder het stof, met kapotte lippen van de droogte en de warmte, met toch wel zware benen, en een ervaring en een hoop indrukken rijker.

In Williams rijden we wat rond om een hotel te vinden. Enerzijds omdat we geen internet hadden in de Grand Canyon, anderzijds omdat er genoeg hotels hier zijn, hebben we er nog geen geboekt. Wiliams ligt aan de befaamde Route 66. Zodra je het dorp inrijdt gaat de maximumsnelheid van 35 mijl per uur via 25 naar 15 mijl per uur. Ze hebben al snel na binnenkomst een matrixbord neergezet, zoals die ook langs de Beneluxbaan in Amstelveen staat. Even verderop staat een duidelijk herkenbare politiewagen. Aangezien we op de Highways al enkele pull-overs (aanhoudingen) hebben gezien wegens speeding (te hard rijden) passen we de snelheid aan. Dat is met een automaat nog best lastig: remmen, want afremmen op de motor is er niet bij. Als we de politiewagen passeren zegt Nicolien dat er een pop in de wagen zit! Na een extra rondje door het dorp zien we dat het klopt… Met zonnebril! Nou ja! Na dit extra rondje kiezen we een overnachtingsplek. Weer een motel, die zijn ons goed bevallen: hebben over het algemeen prima voorzieningen, zijn niet duur, hebben internet en hebben vaak genoeg plek. Dit motel heeft denk ik zo’n 50 kamers, maar er zijn er maar 3 bezet. Geloof het of niet: wij hebben buren vannacht…

Na ingecheckt te zijn lopen we het dorpje door naar de Safeway, de Amerikaanse Albert Heijn, voor de noodzakelijke boodschappen. Het was ons al eerder opgevallen dat vooral de Safeway er prachtig uitziet. De groenteafdeling is prachtig: daar kan onze AH nog wat van leren. Als we daar staan gebeurt er iets vreemds: er begint van alles te pruttelen en te ratelen… Heeft de groenteafdeling gewoon een sprinkler-installatie! En zo zien de groente er prima-fris en vers uit. Ideetje voor jou, Jan, vlak voor het oogsten? Teruglopend besluiten we waar we gaan eten. Het is een bijzonder restaurant. Het is, in onze ogen, echt een restaurant zoals je ze in het zuidwesten van de VS, het wilde westen, verwacht. Leuke sfeer, druk, maar gezellig. Al gauw blijkt dat de drukte vooral veroorzaakt wordt door het personeel: er zijn ongeveer 50 tafeltjes, en er loopt zo’n 20 man personeel rond. Ook de leeftijd van het personeel valt op: was het in andere restaurants waar we gegeten hebben toch vaak wat ouder personeel (tussen de 40 – 60 jaar), nu zijn het jongeren die ons niet eens naar onze ID durven te vragen als we een biertje of wijntje bestellen. En dan dus zo’n 20 van die broekies! En dan bedenkend dat, toen we ‘s middags door Williams liepen, we ons afvroegen of er hier wel iets gebeurde, wat de mensen, die hier wonen, zouden doen voor hun bestaan, en of er jongeren zouden wonen. Uiteindelijk hebben we besloten dat de burgemeester van Williams heeft besloten geen buurthuis o.i.d. te bouwen voor de jongeren, maar ze een baantje te geven in dit restaurant, zodat ze in ieder geval van de straat af zouden zijn. We hebben in ieder geval lekker gegeten (voorgerecht, hoofdgerecht, twee drankjes, en dat voor nog een 22,50 euro per persoon).

Morgen Las Vegas. Dat betekent ons SUVje inleveren, en op naar de kermis, zoals René, mijn collega die hier een week geleden is geweest, omschreef. En, niet te vergeten, al die wedding-chapels (trouwkapelletjes)… Going to the chapel and we’re… En: ik stop alvast de laatste quarter dollar in mijn broekzak. Kijken of de ‘jongensdroom’ uitkomt… Tot later!