Zaterdagochtend werd Martijn wakker met een geniaal idee. Het plan voor dit weekend had nog geen definitieve vorm, maar het lag in de planning af te reizen richting Grand Canyon, South Rim. De South Rim is nu eenmaal de meest populaire kant van de Grand Canyon, zodoende hadden we voor die kant gekozen. En we hadden zaterdag bedacht als reisdag richting die South Rim. Martijn opperde echter om af te reizen naar de North Rim en zo werd het plan bijgesteld.  We hebben gebeld met de lodge in de Grand Canyon North Rim (de lodge die je minimaal een jaar van tevoren moet reserveren) en ze hadden zowaar nog een slaapplaats voor ons!

Na het ontbijt hebben we Pahrump verlaten. De temperatuur was alweer lekker opgelopen dus met een beetje assistentie van de airco zijn we richting Las Vegas vertrokken. Reisplan: Las Vegas, noordwaarts, klein stukje Utah door en weer afdalen in zuidelijke richting nadat we de staatsgrens van Arizona gepasseerd zijn. Bizar was het om Las Vegas ‘ineens’ te zien verschijnen. Het is zo onvoorstelbaar. Je rijdt door de prairie, je ziet niets dan zand, zand, zand, je rijdt een heuvel over en ineens is daar die ene stad. De stad die iedereen kent van de verhalen, de stad van gokken, weddingchapels, spanning en sensatie. En ineens is die stad daar. En wat zie je dan? Hoge torens en heel veel hotels. Het ene hotel nog grappiger dan het andere. Het lijkt een wedstrijd tussen de hoteleigenaren wie het meest bizarre hotel kan bouwen. Piramides, kasteeltorens, kermisattracties en ga zo maar door. We gaan medio deze week naar Las Vegas, maar het voorproefje was vermakelijk. De rest van de reis was minder spannend, het landschap is verrassend en voor ons geheel onbekend, maar na 150 km prairie begint het er troosteloos en ‘saai’ uit te zien. We hebben ons een beetje verkeken in de afstand. Drie staten doorkruisen is niet niks en we hebben met 323 mijl (517 km) net niet ons dagrecord gebroken.

Maar wat was het de moeite waard…..

Na zes uur rijden naderen we de Grand Canyon, we passeren de grenzen van het park. Het landschap verandert, het wordt groener en vlakker (huh, dat is raar..), prachtige uitgestrekte grasvelden met aangrenzend bossen. Het park is duidelijk goed onderhouden. Ook wordt duidelijk dat het park af en toe te kampen heeft met bosbranden, op sommige plaatsen zijn de bomen verkoold en kaal, maar het zijn gek genoeg maar beperkte gebieden. Later horen we dat de parkrangers bosbranden observeren en niet altijd ingrijpen. Bosbrandjes doen de natuur goed, sommige diersoorten verlaten het gebied na een bosbrand, maar het trekt weer andere diersoorten aan. Daarnaast is het goed voor de grond. Zodoende bewaken ze bosbranden maar grijpen niet altijd in, het maakt deel uit van de natuur en de natuur lost het zelf op.

Vlak voordat we onze lodge bereiken is het ineens daar. De Grand Canyon! Door de bomen heen zien we rode rotsen en een groot gapend gat. Wat een moment. Het moment dat je weet: het bestaat en het is nu al geweldig.. We parkeren de auto en kijken snel en stiekem over de rand. Wat een diepte, wat een kleuren, wat een steenstructuur, wat een onbeschrijflijk maar intens indrukwekkend natuurwonder. Wat ons ook opvalt is dat we in een prachtig en idyllisch dorpje terecht gekomen zijn. Allemaal blokhutten, het gaf mij een beetje het ‘Dirty Dancing’ gevoel, niet dat we moesten dansen, maar de opzet van het park. We hopen dat ons ook een blokhut toebedeeld wordt. Het was onze ‘lucky day’, een blokhut werd het. En wat voor een, een blokhut met een veranda met twee schommelstoelen, een heel knus kamertje met open haard (gas) en een nog schattiger badkamertje. Wat een geluk…

Het is laat in de middag en zonsondergang kondigt zich al aan. We pakken snel de auto uit, installeren ons in onze blokhut en vertrekken snel naar het hoofdgebouw. Vanuit het hoofdgebouw loop je een terras op dat letterlijk grenst aan de rand van de Grand Canyon. Ogen tekort. Waar je ook kijkt, pracht en praal. Ik weet niet goed hoe ik dit fenomeen kan omschrijven. Kijk je naar de overkant (circa 3 km) dan zie je een vlakte. Geen heuvels, bergen of oneffen grond, maar een vlakte. Kaarsrecht. In het tussenliggend gebied zie je een kloof, een hele diepe kloof. De aarde is weg gesleten, door miljoenen jaren natuurgeweld. De bodemstructuur die hierdoor zichtbaar geworden is, is prachtig. Een diversiteit aan kleuren, maar vooral ook prachtige structuren. Haast kunst.. We kijken naar de zonsondergang en besluiten terug te gaan naar ons eigen kleine wonderplekje, onze blokhut. Primitief, geen tv, geen internetverbinding, maar heerlijk. We hebben heel lang in onze schommelstoel op onze veranda gelukkig zitten zijn. We hadden ook genoeg tijd, want het enige restaurant in het park was nagenoeg voor de hele avond volgeboekt dus we konden pas om half tien eten. De rest van de avond hebben we doorgebracht op ons gelukkig plekje, in onze schommelstoel. Filosoferend hoe de Grand Canyon echt ontstaan is. Het is nl. haast ongeloofwaardig dat de natuur dit voor elkaar gekregen heeft. We overwegen nog even of de Indianen in miljoenen jaren nobele arbeid dit kunstwerkje voor elkaar hebben kunnen krijgen. Maar Hyawata met zijn knuppeltje lijkt ook niet realistisch. Wie zal het weten..

Zondag
Idyllisch en primitief is bijzonder, maar niet altijd comfortabel. Bij ons kwam dit tot uiting in een slechte nacht. Ik heb drie keer gedacht dat we een aardbeving hadden, het was Martijn die zich omdraaide. Martijn bleef zich maar omdraaien omdat hij geen oog dicht deed in het idyllische bedje. Alles werd goed gemaakt door de start van de dag. Zonnetje op onze veranda, kopje koffie en lekker broodje. Helaas was ons verblijf maar voor een nacht, we verlaten ons hutje en gaan de Grand Canyon verder ontdekken. We hebben vrijwel alles bekeken dat bekeken kan worden aan de North Rim. We hebben zelfs geprobeerd een wandelroute te volgen. De hoge temperatuur, de ijle lucht (we zitten op 3000 meter hoogte) en de extreme klim die we moeten maken zorgen er echter voor dat we voortijdig afhaken en de wandeling niet te lang maken. De auto brengt ons echter naar de meest fabuleuze uitzichtpunten. Woorden noch foto’s kunnen een beeld geven dat de werkelijkheid benadert maar geloof me als ik zeg dat dit hele diepe indruk maakt.

Voor wat betreft het mysterie over het ontstaan van de Grand Canyon, voorlopig houden we de woorden in gedachten die Theodore Roosevelt ooit sprak, we lazen deze woorden op een bord langs de route: Leave it as it is. You can not improve on it. The ages have been at work on it and man can only mar it…

Dit was ‘nog maar’ de North Rim, de andere kant moeten we nog ontdekken.. Om aan de andere kant (South Rim) te komen moeten we nog een hele reis maken. Hemelsbreed is onze volgende bestemming 16 km verderop. We hebben echter 280 mijl gereden en zijn nu in Williams. Een plaatsje dat circa 40 km onder de South Rim ligt. We gaan deze 40 km morgen afleggen en zullen dan nog twee dagen in de Grand Canyon verblijven. Wederom in een lodge, zou het geluk met ons zijn en hebben we weer een blokhut met veranda en schommelstoel? We zullen het meemaken en jullie erover vertellen zodra we weer internetverbinding hebben.

En nu.. Nu gaan we nog even lekker op het kleine terrasje voor onze hotelkamer in Williams zitten, genieten van de afgekoelde avondlucht en nagenieten van al het moois dat we de afgelopen dagen gezien hebben.