Wat hebben we een geweldige vakantie gehad! Helaas is het tijd om af te gaan sluiten. Het kan niet altijd feest zijn. Alhoewel we wel met een feestje afgesloten hebben. En niet geheel onterecht natuurlijk, je wordt maar 1 keer 33. Iedereen bedankt voor de gezellige mailtjes, telefoontjes en sms-jes. Ik blijf een zuinige Zeeuw en heb niet iedereen terug gesmst, maar het is erg leuk om hier verjaardagswensen te ontvangen, dank dus!

San Francisco is een geweldige stad, zo niet de meest geweldige stad die we gezien hebben tijdens onze reis. Ons verblijf hier is te kort geweest en om eerlijk te zijn begint de reismoeheid toe te slaan. Desalniettemin hebben we genoten vandaag en besloten, mochten we ooit weer in deze buurt zijn, wat langer in San Francisco te verblijven om alles goed te bekijken. We hebben vandaag een voorproefje genomen en het werd een heerlijke dag. Sinds het begin van onze vakantie hebben we nooit langer dan 1 nacht in een hotel geslapen, wat inhield dat de ochtenden in het teken stonden van opstaan, koffers pakken, snel kopje koffie en uitchecken. Vanmorgen was anders, we konden de boel de boel laten en op ons gemak gaan ontbijten. En dat hebben we gedaan. Naast ons hotel zit een typisch Amerikaans ontbijttentje, met een typische Amerikaanse tafeldame met aan haar hand een koffiekan vergroeid. Hier loopt ze constant mee rond en ieder slokje wordt zorgvuldig bijgevuld. Aan een goede start van de dag dus geen gebrek.

Ons doel van vandaag, in korte tijd San Francisco beleven en natuurlijk een klein verjaardagsfeestje vieren. We besluiten om een rondrit door de stad te boeken. Zo gezegd, zo gedaan, dit gaat in de middag gebeuren. Dit betekent dat we nog wat tijd in de ochtend over hebben en die tijd is snel ingevuld. Het is me al eerder opgevallen dat Martijn een kleine obsessie voor treinen heeft. Hij heeft al voorgesteld om van mijn huis een groot treinpaleis te maken, hij heeft me ooit in lichte paniek opgebeld toen hij ontdekte dat de treinwinkel in Amstelveen de deuren had gesloten. In de Grand Canyon reed een ouderwetse stoomtrein en ook hier was hij niet weg te slaan, we hebben dit een beetje stil gehouden maar we hebben er een hele fotocollectie van. Nu staat San Francisco onder andere bekend om de ouderwetse Cable Car, een treintje dat door de stad rijdt, aangestuurd/getrokken/gedreven door een ondergrondse kabel. Ik heb een uitstekende uitleg over het systeem gekregen, van onze eigen treinexpert, maar laat ik het samenvatten als een ingenieus systeem. Je begrijpt, deze trein konden we niet zonder ons laten vertrekken en zodoende zijn we naar een van de drie nog bestaande lijnen gelopen en hebben de hele rit heen en weer terug genomen. Ik moet zeggen; de moeite waard. Het is op zich al bijzonder dat een voertuig dat gevoelig is voor zwaartekracht zich op deze heuvels naar boven kan begeven (om over mensen maar te zwijgen….). We zijn met de California-lijn afgedaald naar het centrum van San Francisco waar we direct tot de conclusie kwamen: wat een leuke stad is dit!! Het straalt iets uit, iets gezelligs, iets gewoons, iets van bedrijvigheid.

Deze drie woorden kies ik overigens niet zomaar. Het zijn woorden die we vaak in onze mond heen genomen de laatste twee weken. En misschien vat het Amerika voor mij ook wel een beetje samen.

Gezelligheid
Gezelligheid kent men hier niet, althans niet in de vorm die wij kennen. Ongedwongen, zonder pretenties sfeer maken. Gewoon om er van te genieten en niet om er iets mee te bewijzen. Een praatje maken omdat je benieuwd bent naar een ander persoon. Gezellig, lekker eten, in een normaal tempo. Blijven zitten tot je uitgepraat bent, uitgegeten bent, uitgerust bent, uitgedronken bent. Pas gaan als je zin hebt om te vertrekken, niet omdat je klaar bent met eten. Ik heb de Amerikanen ervaren als bijzonder vriendelijke, hartelijke mensen. Toch voel ik niet de gezelligheid die wij kennen. Gelukkig had ik die meegenomen en heeft die gezelligheid twee weken naast me gelopen, gezeten, gelegen..

Gewoon
Amerika is een bijzonder land, niet gewoon. Toch lijkt het land een hoop tijd in te willen halen, een hoop geschiedenis, een heleboel anekdotes. Waarom? Ik weet het niet. Dit land heeft namelijk een heleboel te bieden en hoeft helemaal niets te bewijzen. Prachtige natuur, indrukwekkende steden en vooral niet te vergeten een indrukwekkende geschiedenis. Er is veel gebeurd in de afgelopen eeuwen, ook in Amerika. Maar om de een of andere reden wordt deze geschiedenis in de doofpot gestopt. Dit land lijkt tweehonderd jaar geleden uit het niets te zijn herrezen. En de afgelopen tweehonderd jaar? In deze periode zijn alleen maar goede dingen gebeurd.. Dit is natuurlijk ook niet waar en ik vind het jammer dat hier nagenoeg niet over gesproken wordt, noch lering uit getrokken wordt.. Want op mij maakt het zeker indruk en laten we wel wezen, indruk maken staat in een hoog vaandel in Amerika..

Bedrijvigheid
Amerika, het land dat een 24-uurs economie kent als geen ander land. Altijd wel een winkel open, iets te doen, drukte. Maar bedrijvigheid lijkt er toch niet te zijn. We hebben veel tijd doorgebracht op de weg, dorpjes gezien vanuit de auto, maar ook veel ‘platteland’. En er lijkt zo weinig echt te gebeuren. We hebben de vergelijking getrokken toen we door een dorpje langs Route 66 reden. Totale rust, een enkele auto op de weg, maar dat was het wel. Rijd je door een willekeurig dorp in Nederland dan zie je altijd wel kinderen op straat spelen, iemand zijn tuintje bijwerken, buren met elkaar praten, iemand zijn auto wassen, een trekker het land oprijden; kortom bedrijvigheid. Dit hebben we hier gemist. Iedereen die je ziet heeft een missie, is op weg. En trekkers? Ik heb echt gezocht maar geen boerderij gezien. Toch gek in een land dat eindeloos veel doelloos land heeft.

Goed, dat was een kort uitstapje, overigens totaal niet om aan te geven wat ik niet leuk vind aan Amerika. Misschien om juist aan te geven wat ik zo aan Nederland waardeer..

San Francisco dus, een stad die wat ons betreft wel gezelligheid en bedrijvigheid uitstraalde. Of het hier ‘gewoon’ is? Daar hebben we te weinig voor gezien. En laten we niet teveel tegelijk verwachten. Een leuke stad dus, San Francisco. Bijzonder ook, met name qua opzet. Het lijkt hier een grote heuvel, gevolgd door vele volgende heuvels. Dit hebben we aan den lijve mogen ondervinden. Allereerst tijdens onze stadstour. We zijn met een dubbeldek-bus door de stad getrokken, wij en nog enkele tientallen toeristen. Erg leuk om zo een indruk te krijgen van deze stad. Wat opvalt is dat hier mooie huizen staan, knusse wijkjes ontstaan zijn, maar vooral dat er veel overblijfselen zijn van aardbevingen. De grote aardbeving gevolgd door een brand die drie dagen aanhield in 1906, maar zeker ook de aardbeving in 1989. Deze natuurrampen lijken deze stad toch stiekem een beetje te beheersen, maar zeker ook een historie te bieden. We zijn langzaam door de stad gereden, heuvel op en heuvel af. Veel gezien, teveel om op te noemen, maar enkele hoogtepunten waren toch wel Chinatown, Twin Peaks, Golden Gate Park en niet te vergeten de Golden Gate Bridge. Dit keer zat ik niet ingespannen achter het stuur en had Martijn niet de camera in zijn hand, maar hebben we echt genoten van de ervaring. Om een uur of zes waren we terug in ons hotel en hebben we ons opgemaakt voor het eten. We hebben heerlijk gegeten in Chinatown. Het was op de kaart vlakbij, maar wat op de kaart niet helemaal duidelijk werd aangegeven was dat we een heuvel over moesten van zo’n 300 meter hoog. Dat wordt morgen met spierpijn het vliegtuig in….

En dat brengt mij langzaam bij het einde. Het einde van een geweldige vakantie. Een vakantie die we via dit blog hebben gedeeld met jullie. Dat vonden we erg leuk om te doen. Wat we nog leuker vonden waren de reacties die we van jullie kregen! Morgen het vliegtuig in, weer lekker naar huis. Opgewacht worden door lieve ouders die we graag weer willen zien. Naar huis, waar we gewoon kleren uit de kast halen en gezonde maaltijden in onze eigen keuken kunnen bereiden. Kortom, we hebben niets te klagen. En dat doen we dan ook niet.. We genieten nog een beetje na en maken voorzichtig plannen voor een volgende reis, want ik kan niet anders concluderen dan dat dit uitstekend bevallen is. Nu heb ik graag het laatste woord, maar ik ben vandaag niet alleen een jaartje ouder geworden, ook een jaartje wijzer. Ik laat het laatste woord dan ook graag aan een ander over, aan mijn soon-to-be-husband. Oeps, dat had ik niet mogen zeggen, maar nu ik het toch al gedaan heb: in het fortune-cookie van Martijn bij de chinees stond dat we binnen een jaar gaan trouwen, hihi. Eind goed, al goed?

Eind goed al goed valt nog te bezien. Zeker, mijn fortune cookie vertelde inderdaad dat ik, of een goede vriend(in) van mij binnenkort gaat trouwen. Als ik mijn goede vrienden (m/v) na ga, dan ben ik erg benieuwd wie dat zal zijn… Het bezien van ‘eind goed al goed’ komt meer voort uit dat we het einde nog niet hebben gehaald. Het einde is namelijk Orion, Amstelveen. Pas als we veilig voet hebben gezet op Nederlandse grond, dan is het voor mij ‘eind goed, al goed’. We moeten namelijk nog naar SFO (San Francisco International Airport), en van SFO naar AMS (Schiphol). De rit over de A4/A9 naar Amstelveen is goed te doen, zeker als je hier de Highways en Interstates rond de grote steden hebt bereden.

Afgezien van de geweldige dag die we hier in SF gehad hebben, die Nicolien al perfect heeft samengevat, wil ik ook mijn visie geven op de vakantie. Niet om op te scheppen, maar het was mijn vierde keer in de VS. Eén keer voor IBM, de andere keren op vakantie. Ik moet zeggen dat ik de VS weer van een andere kant heb gezien. Nu zelf vanachter het stuur, nu zelf dingen organiseren, en nu in meerdere staten, op meerdere plekken dan voorheen. Eén ding blijft, zoals Nicolien al vertelde: niets is hier gewoon.

Het feit dat de Amerikanen zich, of hun land willen bewijzen is erg aanwezig. Het begon al met onze stadstour in LA: onze chauffeur wist precies hoe duur een kamer was in welke wijk, en hoe oud een bepaald gebouw of huis was. Deze vorm van bewijzen zagen we ook in San Francisco vandaag. Verder hebben we, zeker als we Nicoliens achternaam (Van den Hoek, liefst zonder spaties) gebruikten, regelmatig de vraag gehad ‘Are you from Holland?’ of ‘Where are you from?’. Als we met ‘Yes’ of ‘Holland’ de vraag beantwoordden, dan kwam er bijna altijd achteraan: ‘Daar ben ik geweest’, gevolgd door: ‘Prachtig, Amsterdam is prachtig’. Of nog mooier: ‘Ik heb een broer/zus/neef/buurman/vage kennis’ die uit Nederland komt/er is geweest’. Leuk hoor, maar waarom moeten willen bewijzen dat ze Nederland kennen? Doen wij dat ook?

Wat mij ook enorm is opgevallen, in navolging van Nicolien: waarom ‘vergeten’ ze wat er gebeurd is voordat ‘zij’ hier kwamen? Waarom vertellen ze niet hun geschiedenis? In de geschiedenisboeken is door iedereen na te lezen dat de huidige Amerikanen niet de originele Amerikanen zijn. Ze komen uit o.a. Engeland, Ierland, Nederland, en vooral hier in het Zuidwesten uit Spanje, Mexico en zeker ook uit Azië. De Indianen worden hier goed weggestopt. Goed in de zin dat ze bijna niet meer te vinden zijn. Wat hebben wij ervan gezien? Een bord die laat zien dat we een Indianen-reservaat binnengaan. We hebben de zogenaamde marktkraampjes langs de stoffige weg zien staan, waar de Albert Cuyp al snel brandhout van zou maken, waar de zogenaamde ‘Native Americans’ (vrij vertaald: oorspronkelijke Amerikanen. Die term alleen al is tenenkrommend. Het zijn de rechtmatige en enige eigenaars van dit land!) hun spulletjes, veelal souvenirs kunnen, waarschijnlijk mogen verkopen. Ik denk dat ik het wel begrijp: de nieuwe Amerikanen zijn niet zo netjes omgegaan met de Indianen. En dat wordt verzwegen, en daarom proberen ze zich te bewijzen met wat ze nu hebben. En het bewijsmateriaal maakt weinig indruk op mij, of op ons. De prijs, leeftijd, hoogte, diepte, of andere meetbare dimensies van de bezienswaardigheden is interessant, maar de nadruk daarop is te veel, too much!

Dit klinkt misschien als een klaagzang, maar dat is absoluut niet het geval. Ik heb het hier geweldig gehad! Allereerst was het heel erg fijn om hier samen met Nicolien te zijn. We kunnen het samen op vakantie, en niet zomaar een vakantie, heel erg goed vinden. Erg fijn om te weten dat dat ook zo is buiten ons dagelijkse drukke bestaan. Daarnaast hebben we geweldig veel gezien, meegemaakt, ons verwonderd, lichte teleurstellingen gehad en verrassingen meegemaakt. Hoogtepunten waren North Rim, honkbalwedstrijd LA Dodgers, San Francisco en Death Valley. Het weerzien met Libby, de ontmoeting tussen Nicolien en Libby (beide, inmiddels gisteren, een jaartje ouder geworden) en het Amerika-gevoel waren fijne gebeurtenissen die verwacht waren, maar ontzettend leuk. Verwonderingen waren zeker Las Vegas, de bewijsdrang en het feit dat de hartelijke Amerikanen erg goed in rijen kunnen staan, en alsnog ‘sneaky’ weten voor te dringen. Teleurstelling was LA, Yosemite, en, na de North Rim, de South Rim van Grand Canyon.

Ik zal blij zijn als ik weer thuis ben. Normaliter begint dat twee dagen voor het einde van de vakantie. Nu niet, dat zal pas morgen komen als we richting vliegveld gaan. Blij, omdat ik mijn ouders en zussie weer zal zien. Blij als ik weer normale, Hollandse maaltijden (vooral ontbijt en lunch) kan nuttigen. Blij als ik weer op mijn fiets kan stappen, wat meer aan lichaamsbeweging kan doen (ik vrees de weegschaal voor zo’n 3 a 4 kilo…). Blij als ik weer gewoon mijn kleren, eten en drinken kan pakken, mijn eigen toilet en douche kan gebruiken in plaats van uit de koffer leven, uit eten moeten gaan en iedere avond een nieuw toilet en douche moet gebruiken.

Ergens zal ik ook wel dingen missen, of balen dat het dagelijkse leven weer zal beginnen. Ik zal de hartelijkheid van de mensen missen (Hello, how are you today), ik zal Starbucks missen (Beter dan welke automaat-koffie dan ook), ik zal het enorme aanbod aan honkbal missen op TV, of eigenlijk gewoon ESPN, met SportsCenter, het Amerikaanse NOS Sportjournaal. Ik zal balen dat na 2,5 week IBM weer aan de deur zal kloppen (alhoewel ik het gezellig zal vinden om bepaalde collega’s weer te zullen zien).

Hoe dan ook: ik heb genoten. Van iedere dag. Van alles wat we samen hebben meegemaakt. Het zal fijn, maar ook gek zijn om weer het dagelijkse leven op te pakken. Er staat genoeg te gebeuren de komende tijd. We hebben morgen een kleine 12 uur in het vliegtuig om te beschouwen, te verwerken en ons klaar te maken voor de komende tijd.

Lieve mensen, lieve lezers: enorm bedankt voor jullie tijd en energie om ons verslag te lezen, erop te reageren of op een andere manier te laten blijken dat jullie onze verhalen, of ons waarderen. We hebben het met enorm veel plezier gedaan. Het is voor ons zelf een mooi dagboek waarin jullie hebben mee mogen kijken. Vanaf morgen sluiten we ons dagboek, waarschijnlijk voorlopig.

Tot later!