Vandaag vertrekken we vanaf Morro Bay voor het tweede gedeelte van Highway 1. Ons einddoel ligt boven San Francisco, Napa Valley. De wijnkenners zullen deze streek wellicht kennen, het ligt in Wine Country in Californië en er worden hier veel wijnen gemaakt. In onze Capitool reisgids staat een leuke rondtour door dit gebied, en die willen we rijden. Naar Napa Valley betekent ook via de Golden Gate Bridge rijden.

Maar eerst het tweede gedeelte van Highway 1, het mooiste gedeelte. We rijden naar het noorden, en dat is merkbaar. De palmbomen maken plaats voor Redwoods, en de temperatuur daalt. Helaas is het vandaag ook nog eens bewolkt, en dat helpt ook niet. Langs dit gedeelte liggen veel zogenaamde State Parks. We ervaren de rust van de ongerepte natuur na het hectische Los Angeles, de weinige mensen danwel auto’s die we tegenkomen en ons SUVje doet goed z’n (haar?) werk. Na een klein half uurtje te hebben gereden komen we langs een zogenaamd Vista Point, een uitkijkpunt, waar het extreem druk is. Ik kijk om (Nicolien houdt blik op de weg) en zie (wat ik in eerste instantie dacht) allemaal zeehonden! We stoppen bij het volgende Vista Point en Nicolien, die nog niets gezien had, roept de Oohs en Aaahs uit! Het zijn er veel, het blijken zeeolifanten te zijn en ze maken een hoop herrie, iets dat tussen grommen en boeren in zit. Rare beesten…

In plaats van de rechte wegen van het eerste gedeelte loopt Highway 1 nu kronkelend langs de kuststrook. Er is weinig tot geen beschaving te ontdekken: ondanks de schoonheid van het landschap vind je hier geen luxe resorts of luxe villa’s voor de happy and richy few. Hooguit een paar campings (met tankstation, gelukkig!) en een ranger-office in een State Park. Pas naarmate we dichterbij San Francisco komen komt er meer bebouwing. De ruwheid van het landschap is nagenoeg onaangetast, en dat maakt het heel mooi. Aan de ene kant bergen, aan de andere kant de Pacific ofwel Grote Oceaan. Voor ons in ieder geval landschappen die wij niet kennen.

Voor ons eindigt de tocht langs Highway 1 na de Golden Gate bridge. Even nadat we San Francisco binnenrijden worden de staanders van de brug al zichtbaar. Na de laatste bocht doemt ‘ie in volle glorie op, behoorlijk indrukwekkend. Met de videocamera draaiend rijden we deze immense brug over. Helaas is het nog steeds bewolkt, in de zon zal deze brug er nog mooier uit zien. Na de brug is er weer een Vista Point, alwaar we stoppen. Nicolien had al eerder een lange broek aangetrokken, en ook ik verruil de korte broek voor een lange. Zelfs de jas blijkt nodig te zijn: er staat een erg koude wind. We maken snel wat foto’s van de brug, Alcatrez (we hebben kaartjes gekocht voor de Night tour als we weer in San Francisco komen, eind volgende week) en van de skyline van San Francisco. Gezien de temperatuur en de tijd stappen we weer snel de auto in, op weg naar Napa Valley. En gelukkig komt de zon ineens tevoorschijn!

De omgeving van dit deel van Californië (we rijden voor het eerst landinwaarts) doet een beetje denken aan Frankrijk, mede ook door de vele wijnvelden en het bergachtige terrein. Helaas zijn de Amerikanen niet zo erg goed in bewegwijzering als de Fransen, en is de Rand McNally Roadmap lang niet zo gedetailleerd als de Michelin Atlas France… We rijden niet helemaal de geplande route, en moeten ons plan aanpassen. We rijden tot St. Helena in plaats van Calistoga. Onze reisgids heeft enkele adressen van Spa resorts, niet de goedkoopste. De eerste die we bezoeken is dicht, ondanks office hours van 8 am tot 10 pm. Zo te zien is het ook niet echt wat we zoeken. Het tweede hotel, Vineyard Inn, heeft nog een suite voor $230. Dat vinden we wat te duur. Het motel er tegenover, El Bonita, biedt een kamer voor $100 (normaal $130). Dat vinden we ok en nemen de kamer. Omdat we gisteren rond dezelfde tijd aankwamen in Morro Bay en veroordeeld waren tot deTaco Bell (soort McDonalds, maar dan met Mexicaans fastfood) omdat alle restaurants al gesloten waren, pakken we niet eerst uit maar rijden we gelijk naar het dichtstbijzijnde visrestaurant (Go Fish), alwaar we prima eten. Niet te vet, niet alles afgetopt met mayo of sour cream, of alles gefrituurd. Als voorgerecht wat sushi, als hoofdgerecht een tonijn-steak met een lekker glas Chardonnay (op z’n Amerikaans uitgesproken). Het motel is prima, schoon, en heeft gratis internet. Tot nu toe alleen in LA moeten betalen daarvoor, op de andere plaatsen altijd wel een (onbedoeld) gratis onbeveiligd draadloos netwerk kunnen vinden.

Morgen dus Napa Valley, en daarna op weg naar Stockton. Tot later!

Ik bedacht me nog wat zaken die niet onbesproken mogen blijven… Meer chitchat dus!

Doggy-bag
Wij doen er altijd een beetje lacherig over. Die malle Amerikanen die een doggy-bag vragen voor het eten dat ze in het restaurant niet op hebben kunnen krijgen. Wij hebben dit nu natuurlijk mee mogen maken. Het gebeurt echt. Hier wil ik dus wat over vertellen, maar gek genoeg niet vanuit humoristisch oogpunt.

Libby vroeg een doggy-bag voor het restant van haar heerlijke Chinese steakschotel. Gewoon, zonder te schromen. We gingen op weg naar LA downtown, Libby en David brachten ons terug naar ons hotel. Vlakbij ons hotel werd onze aandacht getrokken door een dakloze, terwijl we stil stonden voor een stoplicht kwam hij naar onze auto, vragen om geld… LA heeft 90.000 daklozen, extreem veel. Hetgeen gebeurde was dus alles behalve verrassend.  Echter, wat hierop volgde was wat mij betreft wel verrassend; verrassend en bijzonder. Libby nam haar doggy-bag, opende het raam en zei: He buddy, do you want this? Toen we de hoek omreden zagen we achter ons een dolgelukkig man op straat zitten, met een heerlijke Chinese steakschotel voor zich.

Waarom zou je schromen om een doggy-bag te vragen…

Borden
Ik schreef al eerder over het grappig mannetje op het verkeersbord. Er zijn er nog meer, veel meer. Een greep uit de gekke-borden-verzameling van vandaag.

Gespot op Highway 1: “Drunken driver, call 911”

Gespot op een afrit van Highway 1: “Bike riders; exit here”

Gespot op iedere straathoek: STOP

Gespot op Highway 1: “ Littering; 1.000 dollar fine”

Het weer
Korte weerupdate: het is hier prachtig. Geen idee over welke temperatuur we spreken, maar het is warm, zonnig en heerlijk! ‘s Avonds koelt het af en is het frisjes. Dan zou een vestje of trui wel fijn zijn, maar niet noodzakelijk.

Wat ons nog te wachten staat weten we niet. We keken dit weekend naar een baseballwedstrijd, verrassend genoeg (hihi, Martijn is helemaal in zijn nopjes, je kunt geen bar inlopen, de tv op de hotelkamer niet aanzetten of er is baseball). Hoe dan ook, we zagen een wedstrijd van de San Francisco Giants, gespeeld in San Francisco. Ik weet dat ik soms een beetje kan overdrijven, maar in dit geval niets dan de zuivere waarheid: er zaten mensen in het stadion met mutsen op en wanten aan… dat belooft wat.

7th inning stretch…
Ik zit in het stadion. De zevende inning is bezig. Martijn zegt tegen me: zullen we?! Ik had geen idee waar hij het over had (ervan uitgaande dat hij niet weg wilde). Iedereen in het stadion staat op. Ik, volgzaam als ik ben, ook. Een gezang breekt uit. De hotdogs en nacho’s worden aan de kant geschoven. Armen zwaaien in het rond. Ze deden de 7th inning stretch!!! Dat is dus iets dat bestaat en dat al die 50.000 mensen wisten. Halverwege de zevende inning doen ze een liedje en strekken ze de ledematen. Het liedje heeft Martijn in ons voorbereidend reisverslag geschreven, ik wist toen niet zo goed wat hij ermee bedoelde. Nu wel..

Lichaamsbeweging staat hoog in het vaandel in de States…

Sprinkler
Tot slot, net ontdekt door Martijn. Veiligheid is belangrijk in Amerika, stel je voor dat er aanleiding is om een hotel aan te klagen. Zodoende heeft ons hotel een sprinkler geïnstalleerd… in de douche. Kortom, als er brand uitbreekt in de douche; dan zitten wij veilig!!

Nog 1 dan…
Ingefluisterd door Martijn. Hij kijkt even naar het sportkanaal (haha, op zich al grappig, sportsportsport). Hij kijkt een sport die ook in Nederland aan het doorbreken is; Lacrosse. Dat zijn volwassen mannen, in een capribroek, met een helm op. En die volwassen mannen gooien een balletje over …. met een vlindernetje! En daar kijken miljoenen mensen naar, hier althans.

We hebben al zoveel gezien en beleefd, toch voelt het alsof onze reis vandaag echt begonnen is. De auto ophalen en op naar highway 1. Eigenlijk is ons reisplan daar ook mee begonnen. Martijn en ik keken naar een aflevering van RTL Travel, dit ging over Highway 1. Dat leek ons wel wat. Lekker toeren langs de Pacific Ocean. Dit in combinatie met de wetenschap dat ik ‘toch’ naar California zou gaan voor mijn werk werd het raamwerk voor onze vakantie.

Het plan van vandaag dus: auto ophalen en op weg..  Taxi’s zijn schreeuwend duur in LA, dus we zouden met het openbaar vervoer gaan. Gewaarschuwd overigens dat het openbaar vervoer in LA niet fantastisch geregeld is. Dat viel op zich wel mee, wat een groter probleem was bleek het openbaar vervoer vinden. Hoe krijg je het voor elkaar om een compleet metrostation te ‘verstoppen’? Na wat rondgedwaald te hebben (met in totaal minimaal 60 kilo bagage bij ons) dachten we toch echt de locatie van het metrostation gevonden te hebben… We hadden hulp van drie taxichauffeurs nodig om ons de ingang te wijzen. Eenmaal gevonden bleek de metro prima, we zijn afgezakt naar het vliegveld waar we onze auto konden ophalen. Aangezien de metro hier bovengronds rijdt zagen we ook nog wat van LA. Niet het betere deel.. Wat een armoede, we hebben ons verbaasd. Hoe kan een stad die zo in de publiciteit staat als het toonbeeld van the American Dream zo verwaarloosd zijn…

Onze auto, spannend in vele opzichten. Zouden we het verhuurbedrijf vinden? Hoe zou onze auto eruit zien? Hoe zou onze auto rijden of liever gezegd, hoe zouden wij rijden in onze auto in dit grote land?! Dit weten we inmiddels: prima, prima, prima. We hebben een hele stoere auto, een zogeheten SUV (geen idee waar het voor staat, maar het is groot, indrukwekkend en vast heel sterk). Met het oog op de vele duizenden kilometers die we gaan rijden, door niet altijd even bewoond en veilig gebied, leek het ons verstandig om een degelijke auto te nemen. Zo geschiedde.. De eerste kilometers waren best spannend, ik mocht het spits afbijten, maar eigenlijk is het heel makkelijk hier. Bij rood stoppen, bij groen rijden. Bij een stopbord stoppen, de situatie goed in je opnemen, wie was er het eerst, die mag nl. als eerste de kruising oprijden. Als het je beurt is, geef je gas. Schakelen niet nodig! Hoe simpel kan het zijn. We begrijpen nu waarom kinderen hier hun rijbewijs mogen halen.

Na enig omzwerven hadden we Highway 1 te pakken en zijn we naar het Noorden vertrokken. De plaatsjes die je dan tegenkomt ken je vooral van tv; Santa Monica, Malibu, Santa Barbara. Prachtig! Mooie stranden, mooie boulevards, mooi weer en vooral veel mensen. Het was vandaag Memorial Day in Amerika, dus iedereen was (net als bij jullie) vrij. We hebben vooral veel gereden, helaas kunnen we niet overal stoppen. We zijn nog wel even gestopt bij een supermarkt; Hollanders als we zijn hebben we boodschappen ingeslagen. Brood, beleg, fruit en wat te drinken. Geen tunasalads, burgers of taco’s meer voor de lunch, gewoon een lekkere boterham met smeerkaas of pindakaas. Zalig!!

We hebben vandaag 250 mijl (kleine 400 kilometer) gereden. Lekker ons dakraampje open, muziekje aan, cruisecontrol geactiveerd en genieten maar. Veelbelovend voor de rest van onze reis. We hadden gepland tot San Luis Obispo te rijden, maar zijn nog een klein stukje verder gereden en verblijven nu in Morro Bay. Een klein havenstadje aan de Pacific Ocean. We zitten in een heel schattig hotel, de Blue Sail Inn, met uitzicht op de oceaan, we zijn hartstikke trots dat we dit pittoreske plaatsje gevonden hebben. Morgen even over het strand wandelen, haventje bekijken en op naar San Francisco.

We zijn op reis… wordt vervolgd!

Ik begin al helemaal in de ban van onze berichtgeving te komen. Maar niet alles is nieuwswaardig genoeg om er een ‘artikel’ over te schrijven, toch leuk om te vermelden. Laten we wel wezen, sommige dingen die je hier ziet of meemaakt zullen ongetwijfeld de meest normale gang van zaken zijn, maar niet voor ons…

Grappig mannetje
Een voorbeeld: dit grappige mannetje op het verkeersbord. Kijk er eens aandachtig naar… (ik geef jullie even de tijd). Dat is toch een heel grappig verkeersbord. Want, wat doet dit mannetje nu precies. In ieder geval doet hij hetgeen hij doet netjes tussen de lijntjes. Maar of het nu ‘in de aanslag staan’ is of oversteken; wie zal het zeggen. Hoe dan ook, ik vind het een grappig mannetje…

Freaky people
We verblijven momenteel in een vrij upscale hotel in Los Angeles. Nu zijn wij niet de enigen. En over onze medehotelbewoners wil ik het even hebben. Hier zijn nl. twee soorten in: tot het eerste soort behoort een groep marathonbruiloftbezoekers. Al drie dagen loopt deze groep in prachtige jurken en pakken rond. En steeds schuifelt een bruidspaar voorbij. We verdenken deze mensen van het houden van een marathonbruiloft. Bewonderenswaardig..

Maar het tweede soort begrijp ik dus niet. Er is hier in Los Angeles een Starwars-convention. Tja, ik zou hier al kunnen stoppen (is al interessant genoeg), maar ik ga nog even verder. De bezoekers aan deze Starwars-convention verblijven onder andere in ons hotel. Dit zijn ‘gewone burgers’ maar dan tijdelijk omgetoverd tot Starwars-personages. Je kunt de lift niet uitlopen of je loopt Leia Organa of Darth Vader tegen het lijf. En ik ben vrij serieus. Deze mensen hebben zich compleet uitgedost tot hun idool uit deze fantasiewereld. Met schild, helm, puntoren, veerharen aan toe. Ik ben notabene al twee keer aangevallen met een ‘lichtzwaard’ … Ik blijf me afvragen: wat denken deze mensen als ze zichzelf in de spiegel aankijken voordat ze de deur uit gaan, let wel: de echte wereld ingaan, de straat op, wetende dat ze niet-starwars-figuren tegen zullen komen. Geen idee, maar wat mij betreft: groot respect…

Vet
Ik ben hier nu anderhalve week en ik blijf versteld staan hoe Amerikanen werkelijk alles vet kunnen maken. Maar dan ook alles. Zelfs een boterham tover je in no-time om in een vetschijfje. Gewoon in de olie dompelen en bakken. Waarom? Geen idee… We hadden het idee om vanavond, met Libby en haar vriend David, sushi te gaan eten. Uiteindelijk hebben we dit niet gedaan, toch blijf ik me afvragen hoe de Amerikanen het voor elkaar zouden hebben gekregen om sushi vet te maken. Volgens Libby frituren ze het… Vanzelfsprekend!

Paskamers…
Ik heb me weer eens verkeken op het weer en de inhoud van mijn koffer. Twee gevolgen; ik verkleed me minimaal 5 keer op een dag (liefst binnen 10 minuten), dit is geen vreemd fenomeen voor sommige van mijn familieleden, Martijn moet er nog een beetje aan wennen. Ander gevolg: ik moet shoppen, of ik nu wil of niet 😉 Zo probeerde ik deze week (in een zoektocht naar een trui) een korte broek. Martijn naderde voorzichtig de kleedkamers, hij was al op zijn hoede, maar voordat hij de kleedkamerruimte bereikt had werd hij bruut terug gefloten door een Amerikaanse vrouw. Not done hier… Beetje gek, want toen moest ik bijna half gekleed de winkel terug in om de nieuwe aanwinst te tonen. Dat vinden ze dan wel oke…

Het blijft een grappig land…..

Na een redelijk soepele vlucht (ik zat helemaal alleen in een rij van 2 stoelen, ik had dus alle ruimte) kwam ik aan op LAX, ofwel Los Angeles International Airport. Een lange rij bij de paspoort-controle was het volgende wachtmoment, ik heb er zo’n 3 kwartier over gedaan om aan de beurt te zijn. Mijn tas had inmiddels al een aantal rondjes op de carrousel gedraaid. Vervolgens nog een rij voor de douane, om te kijken of ik niks illegaals in kwam voeren. Op Schiphol kom je na de douane in de aankomsthal, op Los Angeles sta je na de douane bijna gelijk buiten. Geef mij Schiphol maar. Anyway, na de douane keek ik de rij wachtenden rond en zag Libby al snel staan. Zij mij ook, al herkende ze me niet meteen vanwege een ander kapsel dan een jaar geleden. Nicolien zag ik niet. ‘Even’ gebeld: dat was wat moeizaam omdat ze in de tunnels van Union Station rondliep. Uiteindelijk contact gekregen, en zijn Libby en ik met de auto haar gaan ophalen. Nicolien had zich een klein beetje verrekend, en ik was iets eerder aangekomen, vandaar dat we elkaar dus niet op de luchthaven troffen. Maar alles kwam goed: op Union Station zagen we elkaar weer na een week alleen maar telefoon- en mailcontact! Libby heeft ons naar het hotel gebracht, en vervolgens zijn we naar de Starbucks gegaan. Even een kop koffie en wat eten. Ons hotel ligt midden in het zakendistrict, downtown, en dat betekent dat het hier overdag aardig druk is, maar ‘s avonds en in het weekend is het bijna uitgestorven. Daarbij is het maandag Memorial Day en gaan de Amerikanen een lang weekend weg, wat hier betekent dat ze de stad ontvluchten door of de bergen in te gaan of naar het strand te gaan.

Na de kop koffie nam Libby ons mee naar Westwood. Dat is een mooi stuk van LA, waar ook de University of California, Los Angeles (UCLA) staat. Een beetje studentenbuurt, maar niet vergelijkbaar met Uilenstede! Leuke buurt, leuke restaurantjes, en we hebben dan ook daar even geluncht. Nou ja, lunch… Ik kijk nu al uit naar de gewone boterham met kaas. Je ontkomt hier gewoon niet aan grote en vette porties eten. Ze weten zelfs een salade nog vet te maken! Goed, nu zijn we alletwee hier al eerder geweest, maar het blijft toch iedere keer weer een aparte gewaarwording.

Na Westwood rijden we verder richting Beverly Hills (90210) en (West-)Hollywood. Beverly Hills is prachtig, mooie brede lanen met grote huizen en de karakteristieke hoge palmbomen. Hollywood…. Hollywood is… tja, hoe moet ik dat nu zeggen. Ik denk dat armoedig nog het beste is. Dat wil zeggen: Sunset Boulevard. De straatjes erachter zijn ‘normaal’, typisch Amerikaans, maar Sunset Boulevard is niet wat we ervan verwacht hadden. Hollywood klinkt toch als pracht en praal, rijkdom, sterren, film. Maar dat is het niet echt wat ons betreft. Na Hollywood brengt Libby ons naar het hotel, eten we nog wat in het sportscafe hier en gaan we erg moe slapen.

Zaterdag willen we toch iets meer zien van LA, dus boeken we een bustour. Helaas hebben ze hier geen open-bus-tours, maar gelukkig biedt deze tour ons de gelegenheid om af en toe uit te stappen. Ali, onze buschauffeur vertelt honderuit, en bij alles krijgen we de prijs te horen, of de leeftijd van een bijzonder gebouw. We weten precies hoeveel een one-bedroom-appartment kost in West-Hollywood. De tour laat ons wat meer van LA zien dan we tot nu toe hebben gezien. Mulholland drive met een aardig uitzicht op de stad, alhoewel de smog weer veel van het uitzicht wegneemt. En wat vrijdag met Libby moeizaam lukte, lukte zaterdag prima: de Hollywood-letters op de foto zetten! Verder zien we (wederom) Hollywood, Beverly Hills en Bel Air. Dat beslaat eigenlijk het grootste gedeelte van de tour. We zien ook nog wat van Downtown, Chinatown en we bezoeken de Farmer Market. We verbazen ons inmiddels niet meer over het eten, de hoeveelheden en het vet, zeker niet na de Farmer Market. Het is daar leuk, maar als boerendochter komt Nicolien toch een beetje bedrogen uit.

Voor de zondag hebben we al een plan gemaakt: honkbal! Om 1:05 pm (rare tijd eigenlijk…) begint de wedstrijd LA Dodgers – Chicago Cubs. Nicolien twijfelt in eerste instantie nog of ze voor de Cubs moet zijn (Chicago was de eerste stad die ze in de VS bezocht heeft), maar ik weet haar te overtuigen dat we voor de Dodgers zijn. We zijn in LA tenslotte. We zitten erg goed, en zeker gezien de brandende zon is het goed dat we overdekt zitten, alhoewel dat voor de sfeer een klein minpuntje is. Na 7 innings is er nog geen punt gescoord, en na 9 innings staat het 1-1 (met homerun van de Dodgers, die per toeval ook nog op film staat!), dus we moeten verlengen. Onze buurvrouw voor ons ziet daar weinig van, die zit meer met de rug naar het veld toe om met mij te sjansen dan dat ze iets ziet van de wedstrijd. Nou ja, nu hebben kindertjes van 2 jaar ook wat mindere concentratie natuurlijk… Uiteindelijk winnen de Dodgers in de 11e inning met 2-1. De taxi brengt ons via allerlei kruip-door sluip-door wegen weer keurig terug bij het hotel.

Morgen verlaten we LA. We hebben genoeg gezien hier, vast niet alles, maar het is mooi zo. Op naar Highway 1, op naar San Francisco!

Foto’s van deze eerste dagen staan in ons fotoalbum (Dag 1, 2, 3)