Vandaag de eerste dag Melbourne, de eerste hele dag bedoel ik dan. Gisteren waren we natuurlijk al in Melbourne aangekomen, maar met 30 minuten vertraging en een taxichauffeur die zijn TomTom niet op het adres van ons hotel ingesteld kreeg was het toch pas tegen 21u dat we in onze hotelkamer waren. Aangezien we niet veel meer gegeten hadden dan enkele Australische snickers, wat nep-winegums, een salade en muffins hadden we wel trek, en dus hebben we toch nog ‘wat’ van Melbourne gezien gisteren. We kregen als tip om bij Soprano’s te gaan eten, twee straten verder. Prima gegeten, en gezien de roomservice-kaart was de tip wel begrijpelijk: het hotel (dat ook prima is) heeft geen eigen restaurant en betrekt de roomservice van… Soprano’s.

Vanochtend eerst op zoek naar een ontbijt-tentje. Wat schetste onze verbazing toen we het hotel uitliepen: twee straten de andere kant op kom je op de Southbank (okee, dat wisten we wel), maar dat zit vol met veel betere en leukere eettentjes dan de Soprano’s…. Anyway: in Sydney hebben we heerlijk ontbeten bij Starbucks. Dat zat om de hoek en was dus een gemakkelijke keuze. We gingen dus ook hier op zoek naar een Starbucks. Niet dat we niet iets anders willen proberen, maar we hadden weer eens problemen met onze internetverbinding op de kamer. Vergeleken met onze reis in het Zuidwesten van de VS, waar we veelal gratis wireless internetverbindingen hadden in de hotels/motels, is de wereld veranderd. Of: hier in Australië bieden ze geen gratis draadloos internet aan. Hoe dan ook: af en toe, op een willekeurige straathoek, probeer ik met mijn iPhone een gratis internetverbinding op te pikken, maar dat is tot nu toe maar 1x gelukt. In ons hotel dus ook geen draadloos internet, en net als in Sydney werkte de bedrade verbinding ook niet. In Sydney hadden we nog het idee dat dat misschien aan mijn Macbook zou kunnen liggen (alhoewel ik als Apple-fanboy me dat natuurlijk niet kon voorstellen), maar Maintenance man Paul bracht oplossing (een andere kamer waar het prima werkte). Hier wilde ik niet weer Maintenance erbij halen, dus vanochtend maar naar de Starbucks, waar ze wireless internetverbinding ‘voah weinagh’ hebben. Zodoende konden weer een artikeltje uploaden, evenals foto’s en een mailtje naar onze reisagent (zie artikel van Nicolien van gisteren) versturen. Na de foutieve reservering voor de trein, kwamen we gisteren ook tot de ontdekking dat onze reservering in het Melbourne hotel geannuleerd was. Gelukkig had het hotel nog een kamer voor ons beschikbaar, maar dat had ook anders kunnen lopen. Kortom, een mailtje aan de reisagent leek ons wel gepast.

Na het ontbijt zijn we naar de Botanische tuin van Melbourne gegaan. Langs de Yarra gelopen, door wat voorprogramma-parken, langs de boat-houses (Frank, jouw straatje. De Bosbaan is oke, de Amstel is zeker mooi, maar de Yarra is toch een ander gezicht… Ik zou zeggen: get well, and prepare yourself! Hou je taai!) op weg naar wat de mooiste botanische tuin van Australie moet zijn. En met 34 graden is dat geen straf, alhoewel het wel warm was (ik hoop dat jullie in NL de tuin winterklaar hebben… vorst aan de grond 🙂 ). De botanische tuin was erg prachtig. Mooie bomen, struiken, bloemen, een heerlijke kruidentuin. Voor ons als kersverse tuinbezitters een prima ochtendbesteding! En de tuin lag precies op de route naar het MCG…

MCG… Melbourne Cricket Ground. Cricket is hier, naast Aussie Rules football de volkssport. De sport van runs, overs, wickets. En wij hebben vandaag voor Melbourne-begrippen het heilige der heiligen mogen betreden. We hebben een rondleiding gekregen door het stadion van de Melbourne Bushraiders. Zeg maar de Amsterdam Arena van Melbourne, het Ajax van Melbourne. Onze gids Dorothy, een gezette gepensioneerde dame, had naar eigen zeggen een leuke groep: two guys from Holland, twee gasten uit Sydney (zeg maar twee kakkerlakken voor Melbourne begrippen) en twee uit Melbourne. De rondleiding zou een uurtje duren, maar we zijn zeker 1,5 uur weggeweest. Erg leuk, en mijn sporthart ging zeker sneller kloppen. Go Bushraiders, fans forever!

Na de rondleiding wilden we nog wat zien van Melbourne, de stad zelf. Het was inmiddels drie uur, en aangezien we morgen onze camper gaan ophalen en het echte stedelijke gebied zouden verlaten wilden we nog wat inkopen doen. Ik heb twee hempjes gekocht, en morgen moeten we nog even op zoek naar een autolader voor de iPhone en hempjes voor Nicolien. T-shirts zijn namelijk toch net te warm voor dit weer. We kwamen op wat DE winkelstraat van Melbourne moet zijn. Mij deed het een beetje denken aan de Nieuwendijk in Amsterdam van begin jaren ’90. Beetje goedkoop, veel lelijke uithangborden met tussendoor wat goedkope eettentjes. Kleine tegenvaller, maar we gaan morgenochtend de zijstraatjes eens bekijken.Vanavond gezellig en zalig gegeten aan de Southbank, bij ‘LeftBank’ (tip-tip-tip!!), wat een heerlijkheden. We zaten lekker buiten, maar dat kan wel met 25 graden in de late avonduren. Morgen wordt overigens 39 graden verwacht (pfieuw…). We klagen niet 🙂

Morgen nog een halve dag Melbourne en dan de camper halen. En daarmee begint het volgende hoofdstuk van onze reis. En de eerste alinea’s van dat hoofdstuk beslaan de ontmoeting met tante Corrie, de een na oudste zus van mijn vader. Alhoewel ik haar maar een paar keer gezien heb in mijn leven, ik denk dat ze al zeker 40 jaar hier woont, is ze nu al een fijne tante. Mijn vader en tante Corrie hebben elkaar veel geschreven, en ze was heel erg betrokken, helaas op afstand, bij de ziekte van mijn vader. Ik ga dus familie ontmoeten hier, en zij familie uit Holland, ongetwijfeld met een heel speciaal gevoel. We kijken er erg naar uit. De videocamera, die we nog niet hebben gebruikt hier, is opgeladen met een vers bandje erin. Jullie lezen, horen en zien van ons!

We moesten weliswaar vroeg ons bed uit vanmorgen, maar nadat dit pijnpunt uit de weg gewerkt zou zijn, zouden we een meer dan ontspannen dag tegemoet zien. Niets was minder waar. Dat vroeg opstaan ging allemaal prima, prima, prima. Spullen inpakken, uitchecken. Ging ook allemaal prima, prima.  En, op weg naar het station, we besloten te gaan lopen. We hadden voldoende tijd nl. Onze trein zou om 08:30 uur vertrekken vanaf Centraal. We gingen om 07:10 uur op pad. Dan zouden we er rond 07:30 uur zijn, precies het aanbevolen uur voor vertrek. Dat zou ons de mogelijkheid geven om onze koffers in te checken, ontbijtje te scoren en uiteraard een lekker kopje koffie! Op pad dus. Ik wil hier overigens geen ‘prima, prima’ aan toevoegen, want ik vond het een martelgang.  Met ons hele bezit lopend naar het station. En lees: bezit is onze 2 x 23 kilo kofferbagage, 2 x 8 kilo handbagage, 2 x plastic tas met boodschappen voor in trein a 8 kilo, en dan die 10 extra kilo. Ik hoor de aandachtige lezer denken: extra kilo’s?? Nee, we zijn nog niet zoveel aangekomen van het goede leven. Nee, we hebben niet uitbundig gewinkeld. Nee, we hebben ons niet gewaagd aan illegale handel die verstopt zit in onze koffer. Ik weet ook niet waar die kilo’s vandaan komen, maar op de een of andere manier wordt mijn koffer altijd zwaarder van reizen. Ik check in op Schiphol airport: 22 kilo. Ik check in op Hong Kong airport: 24 kilo. En vanmorgen? Minstens 30 kilo! Ik zweer dat er halverwege een loodblok aan mijn koffer bevestigd is. En dan had ik het nog makkelijk. We hadden al koffers geruild voor vertrek. Mijn koffer loopt zo nu en dan vast, dus Martijn was zo lief om mijn koffer mee te sjouwen.

Nou goed, terug naar het verhaal. We kwamen, hijgend als paarden, inderdaad om 07:30 uur aan bij het station. Wijs als we zijn hebben we besloten om de koffers maar direct in te checken; weg ermee! En dan konden we daarna wel weer naar buiten voor het welverdiende ontbijt (incl. koffie!!). En nu komt het dus he…. Lopen we het perron op, zien een trein staan, eindbestemming Melbourne, vertrektijd 07:42!!!!! Dat gaf ons nog welgeteld een paar minuten om ‘bij zinnen te komen’, uit te vogelen hoe we dat met die koffers zouden gaan doen, en op de trein te springen. Let wel, dit gaat om een treinreis van 11 uur en 45 minuten! Je neemt dus niet zomaar de volgende. En het was vrij belangrijk dat we vandaag in Melbourne zouden komen. Onze tijd in deze beloofde stad is nl al vrij beperkt. Handelen werd dus essentieel, en we zijn zonder verder na te denken met koffers en al in de trein gesprongen. En daar stopt het spannende verhaal. Want op exacte dezelfde plek zitten we (9,5 uur later) nog steeds.

Even een dagje om de balans op te maken. Even tot rust komen. Boekje lezen. Muziek luisteren. Spelletje spelen. Naar buiten staren. Het bijzondere landschap bewonderen, dat langzaam aan ons voorbij glijdt. Snoepen 😉 En nu dus even een stukje typen. Wat betreft die balans: die slaat volkomen door naar 1 kant, de kant van volkomen perfectie. We genieten constant van ‘het moment’, maar ook van de herinneringen van hetgeen dat achter ons ligt, en niet te vergeten van alles wat nog voor ons in het verschiet ligt.

En verder? Verder ga ik nu de computer dichtslaan en geniet ik nog even verder van de klanken van Bløf, op de cadans van deze Australische trein, die ons door een prachtig glooiend en verlaten landschap naar Melbourne brengt..

PS voor wie zich afvraagt hoe het komt dat we de treintijden niet goed hadden; deze treinreis is geboekt door ons reisbureau en we hebben van hen vouchers ontvangen met de tickets. Hier stond 08:30 uur op. Toen we in Sydney aankwamen lag er een DHL pakket voor ons klaar, van het Australische collega-bureau van ons reisbureau. Nogmaals alle vouchers, wederom 08:30 uur. Tja, je zou kunnen denken dat je dit soort dingen toch nog een keer moet checken, maar dan kun je net zo goed alles zelf boeken. Misschien een ideetje voor volgende keer, om alles maar weer zelf te regelen..

Laatste dag alweer in Sydney. Vanavond zaten we op het dak van ons hotel, en stelden we onszelf een vraag, kwamen we tot een conclusie en deden we een ontdekking. Maar eerst vandaag. Een heerlijke dag, met een druk programma. Want er is zoveel te doen, en relatief toch weinig tijd. Zodoende een strak programma, beginnend met een markt. Het is per slot van rekening zaterdag! Dus, op naar de markt op The Rocks.  The Rocks is het oudste deel van Sydney, althans, het bebouwde deel. We weten allemaal dat Australië langer bestaat dan de geschiedenisboeken gedetailleerd uiteenzetten, maar hierover later meer. The Rocks doet authentiek aan. Een beetje 50’s. Bij mij kwam de herinnering aan New Orleans een beetje boven. Ik was twee jaar geleden in New Orleans, voor een cardiologen congres, en was erg gecharmeerd van de sfeer. Zo ook in The Rocks. De markt, het moet gezegd worden, stelde niet veel voor. Erg toeristisch, weinig echte marktwaar. Maar wat een sfeertje. En wat een omgeving, zo vlak onder the Harbour Bridge. Erg vermakelijk.

Daarna hebben we het restje van onze hop-on-hop-off uitgebuit en zijn we richting de stranden vertrokken. Met de bus via Watsons Bay naar Bondi Beach en Bronte Beach. We dachten een knap plannetje bedacht te hebben. In de brochures wordt een wandeling aanbevolen van Bondi Beach naar Bronte Beach. En wij, sluwe vossen als we zijn, hadden bedacht niet in Bondi Beach uit te stappen, maar in Bronte Beach, en zodoende de route in tegengestelde richting te lopen. Twee voordelen; allereerst een rustige wandeling, en ten tweede een minder drukke bus! Alleen het tweede bleek waarheid. Desalniettemin, een interessante wandeling. Er was een tentoonstelling van sculpturen langs de route, vandaar de drukte, maar ook prachtige creaties. En niet te vergeten, prachtige beelden van de oceaan. Het fantastische weer heeft ook wel bijgedragen aan een heerlijke wandeling (en mooie rode randjes op onze fragiele huidjes).

Bij terugkomst in Sydney konden we nog net ons laatste plannetje tot uitvoer brengen. We wilden naar het Australia museum (jaja, een museum beste lezer, u hoort het goed). We zijn niet zulke museum-beesten, maar hier dachten we wel bijzondere informatie te zien/horen. We hadden nog een uur voordat het museum zou sluiten, en dat gaf ons precies genoeg tijd om de hal met informatie over de indigenous people in ons op te nemen. In de volksmond hebben wij het gemakkelijk over de Aboriginals; dit is onjuist en de term mag niet als zodanig gebruikt worden. En dat hebben we onder andere vandaag geleerd. Aboriginal is een bijvoeglijk naamwoord. Je mag het dus wel hebben over de aboriginal man of aboriginal cultuur, maar niet over de aboriginal als zijnde de mens. Wat wij vandaag in het museum gelezen en gehoord hebben is indrukwekkend. Een bijzonder volk. De oorspronkelijke bewoner van dit prachtige continent. Met alle openheid hebben ze uiteindelijk de nieuwe bewoners (lees: de westerlingen) verwelkomd. Open voor nieuwe inzichten, open voor samenleven, open voor een gezamenlijke nieuwe toekomst. Helaas dachten de nieuwe bewoners hier soms anders over. De indigenous people, zoals ze hier genoemd worden, bekijken het leven op een bijzondere manier. Ze geloven in Moeder Natuur, en leven van wat Zij hen geeft. De nieuwe bewoners van Australië hebben zich wel eens verwonderd dat er zo weinig grond bewerkt werd, en zodoende werden de indigenious people afgedaan als niet-ondernemend. De indigenous people daarentegen hebben daar een hele simpele gedachte over: Moeder Natuur geeft ons wat ze kan missen, en daar kunnen we van leven. Waarom zouden we dat verstoren? Tsja, dat is ook een benadering natuurlijk. De indigenous people hebben overigens wel altijd open gestaan voor wat ze konden leren van de westerlingen. Zoals een aboriginal man ons liet weten: “er waren veel zaken die ons leven verbeterde, maar er waren ook zaken die we al goed voor elkaar hadden. En toch wilden zij dat veranderen. Als ze het nu even overlegd hadden, dan waren we er vast wel uitgekomen dat we sommige dingen beter op onze eigen manier hadden kunnen blijven doen”…

Verder hebben we gezien, gehoord en geleerd dat de indigenous people geloven in The Dreaming. En wat dat is? Dat heeft niemand ons echt goed kunnen uitleggen. Het is een gevoel, een vertrouwen in het leven, de natuur, en gebeurtenissen. Eigenlijk erg relaxed. Misschien is dat wel wat de nieuwe bewoners van de originele bewoners geleerd hebben. Relax… Want dat is wel wat ons na drie dagen Australië duidelijk geworden is: niet onnodig druk doen, gewoon lekker ontspannen, een babbeltje maken, en genieten. Genieten van wat gebeurt, op het moment dat het gebeurt.

We hebben in de haven gegeten vanavond. Het was niet voor beiden een geslaagd maaltje (ik vond het lekker, Martijn had een verkeerde keuze), maar de foto’s die we van Sydney by night hebben geschoten maakten veel goed. We hebben wat problemen met het uploaden van foto’s, dus deze volgen later.

Het dak! Toen we terugkwamen in het hotel, van onze drukke dag, zijn we lekker met een drankje en een borrelhapje op het dak van ons hotel gaan zitten. Ons hotel heeft 45 verdiepingen en op het dak is een heerlijk terras, met zwembad en al. En toen we daar zo zaten, lekker te genieten, hadden we een vraag, kwamen we tot een conclusie, en deden we een ontdekking. De vraag? Zullen we ooit nog terugkomen in deze stad?! Laten we wel wezen, het is toch het andere eind van de wereld.. Het antwoord weten we niet, maar we zouden er zeker niet negatief tegenover staan. De conclusie? Australië is een heerlijk relaxed en positief land. En wij geloven erin dat het ingegeven is door de indigenous people. En The Dreaming niet te vergeten. We hebben altijd al geweten dat dromen de basis zijn van een gelukkig leven (en voor wie het niet gelooft; lees mijn eerste stukje op deze website nog maar eens). De ontdekking? Dat is een beetje een inkoppertje, misschien moet ik het de ‘bevestiging’ noemen. We zaten op het dak, en Martijn had zich strategisch opgesteld ten opzichte van de zon. Even niet bij stil gestaan dat de zon hier in de middag via het westen naar het zuiden ondergaat, en niet naar het noorden zoals bij ons. Hij eindigde in de schaduw. We zijn op het zuidelijke halfrond….

Morgen gaan we met de trein naar Melbourne. Een nieuw avontuur. Het houdt niet op…..

Een snellere internetverbinding bij de Starbucks heeft ons geholpen: we’re back (wat foto’s dan betreft, he…)

Eerder:

Even een mededeling van administratieve aard. Door een samenloop van pech, technisch falen, een lage upload-snelheid en een overijverige webmaster zijn de foto’s op Flickr weg. Zodra de internetsnelheid het toelaat zet ik ze er weer op…

“We also invite you to hug the trees, picnic on the grass and talk to the birds (but don’t feed them).” Zo werden we vanochtend bij het hek van The Botanic Gardens verwelkomd. Vrij vertaald: loop lekker op het gras, knuffel met de bomen, picknick op het gras en praat met de vogeltjes (maar voer ze niet). In Nederland zou staan wat je vooral niet in het park mag doen. Dit geeft wat ons betreft al een beetje de andere mentaliteit aan van de Australiërs.

Eerst nog even terug naar gisteravond. We waren, zoals Nicolien al schreef, erg moe na een paar gemiste nachten goede slaap. Maar de rollen waren nu echt omgedraaid. Na het missen van de Apple store heb ik nog iets gedaan wat niet helemaal mijn gewoonte is: ik ben, weliswaar liggend in bed, in slaap gevallen voor de TV, terwijl er de laatste wedstrijd van de World Series honkbal werd herhaald (Go Yankees, good shopping…). Nou ja… eerder iets voor Nicolien.

Vanochtend hebben we na het ontbijt tickets gekocht voor de hop-on hop-off bussen van Sydney. Een gemakkelijke manier van vervoeren, en je komt langs de mooie (toeristische) plekken van de stad. Er zijn twee tours, de ene maakt een rondje rondom het centrum, inclusief een klein stukje noord-oever, de andere gaat naar Bondi-beach. Die doen we morgen, vandaag het rondje centrum. Bij Mrs Macquarie’s chair uitgestapt en via de Botanische tuinen naar Opera House gewandeld. In die tuinen veel, voor ons, bijzondere vogels. We hebben vooral veel over het gras gelopen (maar geen bomen geknuffeld) en genoten van de mooie flora en fauna. Ook erg mooi zijn de bankjes, die (uiteraard als sponsoring van de tuin) zijn opgedragen aan Ome Piet, omdat hij altijd zo genoot van het uitzicht (maar dat nu niet meer kan… RIP) of aan Kylie, omdat ze altijd de liefde van zijn leven blijft… Ok, iets te grappig ingezet misschien, er zaten mooie teksten bij op de bankjes. We vroegen ons wel af toen we op het bankje van de familie Fitzpatrick zaten of we zouden moeten opstaan als zij langs zouden komen…

Het Opera house en omgeving waren erg indrukwekkend. Het Opera house, omdat het een heel bijzonder en mooi gebouw is, de omgeving omdat het toeristisch is, maar ook weer niet. Zo moeilijk als het is om bijvoorbeeld alleen op de foto te staan met de Notre Dame achter je, zo makkelijk gaat dat met het Opera house. En het is er niet rustig, hoor. En wat ook opvalt: geen irritante verkopers die je van alles willen aansmeren. Erg fijn! Na een colaatje op een bankje aan de kade, waar we overwogen hebben wat er zou gebeuren als Excerpta of IBM ons een jaar Sydney zou voorstellen (doen we!) zijn we weer de hop-on hop-off bus ingestapt.

Aan de andere kant van Harbour Bridge (en inmiddels vandaag wel indrukwekkend 🙂 ) hebben we een stokbroodje gekocht, La vache qui rit en een fles grapefruit sap en hebben we heerlijk gepicnickt aan de haven. En die koe maar lachen… Overigens: op de foto’s lijkt het niet zulk mooi weer. Het zijn inderdaad geen strakblauwe luchten, zoals de afgelopen weken (en vanaf maandag weer… we vertrekken zondag naar Melbourne…), maar het weer is wel aangenaam. Temperatuur is goed, af en toe een waterig zonnetje, en droog. Niet zo leuk voor de foto’s, maar we hebben er geen last van. Wat minder aangenaam zijn de vliegen. Vooral rond de haven zijn ze veelvuldig aanwezig. En het zijn echte Australische vliegen: laid-back, relaxed. Ze gaan gerust op je bovenlip of zelfs onder je oog zitten, en zitten dan wel lekker. No worries, mate! Wel dus… vlieg op!

Na de lunch weer on-ge-hopt, en lekker even een half uurtje blijven zitten. We wilden naar de fish-market (en China-town, vraag me niet waarom na 3 dagen Hong Kong) en onderweg doezelde Nicolien lekker weg. Het zijn zware maar prachtige dagen. Vlakbij China-town is een overdekte markt, waar Nicolien mooi even een riem op de kop kon tikken, die was ze vergeten. China-town zelf was weer dezelfde ‘ellende’ als in Hong Kong, met het verschil dat in plaats van kleermakers en horlogeverkopers er nu masseurs en eettentjes hun diensten wilden bewijzen. En omdat het al laat was, was de vismarkt ook uitgestorven, op een grote pelikaan na die alle vuilnisbakken langsging. Andere keer beter.

We hebben de bus terug maar weer gepakt richting hotel. Met een vrolijke ‘Hi mate’ werden we weer begroet. En dat is zoals het hier gaat: iedereen is hier vriendelijk, wil een praatje maken, is hulpvaardig. Nog geen onvriendelijke mensen meegemaakt. Van de buschauffeur tot de onderhoudsman die onze internetverbinding kwam repareren (en dat leverde ons een andere kamer op, waar het allemaal wel werkte), iedereen is vriendelijk en maakt een praatje. Erg prettig, gezellig.

We gaan zo eten, en dan lekker slapen. We gaan maar niet te ver van het hotel eten, we hebben genoeg kilometers in de benen voor vandaag. Morgen staat The Rocks (oudste wijk van Sydney), Australian museum en Bondi beach op het programma. See y’all later!